Ali Köse’yi bir “dinler tarihi” okuyucusu olarak ilk önce internetten keşfetmiştim. Bu süreçte, yeni arayışlar içerisinde olan bir okuyucu için güven verici fikirleri olduğunu fark ettim. Yurtdışında tamamladığı doktora eğitimine bağladığım bu durumunu Türk bilimi adına bir şans olarak saymıştım. Bu kitabıyla da, okuyucuyu sıkmadan gündelik yaşantımızda “din” adına ve “din” hakkında yaşadıklarımızı yazmış. Üslubu, akademik değil; bunun yanında “köşe yazarı” edasıyla da değil. İnsanların hazmedebilmelerini kolaylaştıran köşeleri yontulmuş düşüncelere sahip. Şükür ki, bunlara da hakim.Buna rağmen, kitabında “içsel” çelişkiler bulmadım değil. Gündelik hayatımızda olsun, dini yaşantımızda olsun kendisinden sıyrılamadığımız Batı hayranlığına değinirken, bu konu hakkında eleştirilerde bulunurken, kitabın kimi yerlerinde Ali Köse’nin de aslında bu durumun içinde olduğunu hissediyorsunuz. En azından ben böyle gördüm. Belki de yurtdışında yaşadıkları bu ülkede tecrübe ettiklerinden daha çok olduğu içindir. Zaten, kitabın çoğu başlığı yabancı mühtedilere ayrılmış. Esasında yazdıkları başlıklardaki insanları eleştirirken, bir iç muhasebe yapıyor olmanın yerine yalnızca olaylara işaret ediyor gibiydi. Muhasebede bulunmayı çoğunlukla okuyucuya bırakmış. Bu sebeple “Üç Yusuf Bir İslam” bir deneme çalışması olmuş diyebiliriz. Zaten, kitabın sonuna bir sıkımlıkla ulaşılabilmesi, kitabın okunmasındaki kolaylığı gösteriyor; denemelerin güzel bir özelliğini barındırmış. Konuyu dağıtmamış. Başka kitaplarda gördüğüm üzere fikirlerinin soyut kalmasına da izin vermemiş. Verdiği örneklerle ya da hatırlatmak için koyduğu anılarla çoğunlukla Ali Köse’nin anlatmak istedikleri kafanızda canlanıvermiş. Nihayetinde çok güzel bir çalışma olmuş. (Aslında, kitaptakiler, Ali Köse’nin farklı zaman ve yayınlarda yazdıklarından oluşuyor.)”Ego İslam’ı” denemesi ve “2M” formülü bu kitaptan bana “harbici” katılanlardan.