Hakan Kalkan’ın Fayrap kitaplığından çıkan ilk kitabını eline alan, ortalama bir şiir okuyucusunun, şairin kitaptaki şiirlerini yayımlandığı dergilerden takip etmediğini varsaysak dahi, bu kitabı okurken, oturmuş bir üslupla karşı karşıya olduğunun farkına varabileceğini tahmin edebiliriz. Çünkü Hakan Kalkan, şiirini kendine özgü cümlelerle oluşturan bir şairdir. Kalkan şiirinin, okuyucuyu içine çeken, anlatımı ses olarak durgun olmasına rağmen bir alan oluşturan, okuyucunun önüne çeşitli görüntüler sunan bir üslupla ayakta durduğunu düşünüyorum. İmgelerden arınmış, fakat okuyucunun gözünde, tastamam görüntüler, kareler ve nihayet bu karelerin, şiirin sonunda birleştiği bir bütün bıraktığını düşünüyorum. Şiirin içinde kalarak ve fakat başlı ve sonlu bir şekilde hikâyesini de anlatarak ve bunu da kendi dilini ve dize kuruşunu oluşturarak yapmanın, Türk şiirine yeni bir soluk getirdiğini yeni bir kapı açtığını söyleyebiliriz. Mısra içi kafiyeleri, bir mısrada kurulmuş birden fazla cümleleri, mısra içi tekrarları şiirinde eritebilmiş ve kendi sesini yakalamış bir şairden beklememiz gereken şiirdeki anlam ve meseleyi de Kalkan şiirinde buluyoruz.