“Boğazınıza kadar içine gömülüp yakıcılığını duymadan yazamazsınız acıyı. Bir gökdelenin otuz üçüncü katından seçilemeyecek kadar çok tonu vardır. Tanelerini çıkarıncaya kadar ezer yüreğinizi ve içinizdeki sonsuz düzlüklere savurur. Sonra serin ormanlar büyür… Kendi kanıyla yoğrulanı ve karşıtı olanı yaratır acı. Çoğu sanatçı acının okuyla fırlatmıştır kendini, Van Gogh gibi. Benim yüreğim de çalkantılı sulara sürükleniyor son günlerde. Akıl hastaneleri, kadın sığınma evleri, çocuk yetiştirme yurdu, hastahanelerin karşısındaki gariban kahvehaneleri. Yeni bir şiir mi geliyor dalgalarla boğuşa boğuşa, yoksa kendi acımı mı unutmaya çalışıyorum? Hiç fark etmez. Nasılsa susacak bu çılgın gitar ve sözcüklere dökülecek her şey.” Şair, yazar Ruhan Mavruk, sürgün çocuklarının, yoksulların, hüzünlü öykülerini kendi şiirleriyle süslediği ‘Fiyortlar’ adlı kitapta topladı.