Polisiye türünü çekici kılan iki temel unsur vardır: okurun meydana gelmiş olayları açıklayamaması, ve sonraki olayları tahmin edememesi. Bu kitap her iki unsur açısından da, kelimenin tam anlamıyla çuvallıyor. Yazar, okuyucunun 12-15 yaş zekasına sahip olduğunu varsaymış olmalı. Bir noktadan sonra olaylar o denli açık hale geliyor ki, “Katil o çıkmasın, beklenmedik bir şey olsun!” diye dua etmeye başlıyorsunuz, ancak son sayfalarda, zaten yüz sayfa önce kafanızda kurduğunuz açıklamalar tek tek, üstelik yetersiz bir üslupla anlatılıyor ve zamanınızı buna harcadığınıza üzülüyorsunuz. Olay kurgusu bir yana, karakter gelişimi çok zayıf kalmış. Hikayeye hiçbir katkısı olmayan fazlalık karakterler var. Birçok yerde karakterler, altyapılarına uygun düşmeyen şeyler yapıyorlar. İki üç taltif almayı başardığı anlatılan genç komiser, bir orta okul öğrencisinden beklenmeyecek kötülükte mantıksal çıkarımlarda bulunuyor. Bir gelişmenin üzerine okuyucunun aklına şıp diye gelen bir işi yapmak, kafa kafaya vermiş iki şube müdürüyle iki komiserin aklına neden sonra geliyor ve o işin sonucunu okuyucu elli sayfa sonra ancak öğrenebiliyor. Gerçek polisler bu kitabı okurlarsa, sanırım bir çok karakterin bu parlak(!) zekalarıyla bulundukları yere nasıl geldiklerini, hatta akademiden nasıl olup da mezun olabildiklerini merak edeceklerdir. Roman boyutuna ulaşması için gereksizce uzatılmış diyaloglar, hikayeye katkısı olmayan bir aşk ve bir komiserin aile öyküsü, yazarın tekrarlamayı çok sevdiği anlaşılan deyimler ve söz kalıpları okuyucuyu sıkıyor. Bütün bunların üzerine eklenen imla ve dilbilgisi hatalarıyla her sayfanın mutlaka en az bir cümlesinde rastlanan anlatım bozuklukları, kitabı okumayı oldukça zorlaştırıyor. Kitabın bir editörün, en azından yetkin bir editörün, elinden geçmediği her halinden belli. Mesleği yazmak olan bir gazetecinin, üstelik arka kapakta denildiği gibi “deneyimli bir polis muhabiri”nin bu tür bir eser(!) ortaya koyması da şaşırtıcı.