Kitapta Jung’un “gençlik hezeyanlarımın ürünüdür” şeklinde nitelediği ölülere yedi vaaz’ın tam metniyle birlikte Jung hakkında ikinci elden epeyce bilgiye ulaşmak mümkün… Bu durumu, Jung’un kişisel zihniyet evrimini anlayabilmek için önemli görüyorum. Özellikle, ölülere yedi vaaz için sonradan gelişen/değişen yargısının, Rene Guenon’un ruhçuluk suçlamasından sıyrılması anlamına geldiğini düşünüyorum. Kanaatime göre eserin en vurucu yanı, ülkemizde çokça tartışılmayan bir konu olarak “eşzamanlılık” prensibinin incelendiği son bölümleridir. Bu kavram, hint felsefesinde “zihnin, gerçek şekillendirici” olarak adlandırılmasıyla neşvünema bulmuştur; Bu, madde ve zihin evrenleri arasına gerilmiş bir ip gibidir ve nedensellik ilişkilerini dışarıda bırakır.Hayranlık verici olan husus, Jung’un eşzamanlılık üzerindeki görüşlerini gençlik döneminde olgunlaştırmış olmasıdır. Oysa, Jung’un Hint coğrafyasına yaptığı gezi orta-yaş döneminde gerçekleşmiştir.