“…Yollar boyu yürüyoruz. Hiç gölge yok. Yaşasın zifiri karanlık!-Atlar hep nereye koşar? diye soruyorum ona. Gülümsüyor. İşte bu kadar! Söylediklerimiz kimin umurunda ! Gölgelerdir kelimeler. Hiç bilmemek daha iyi. “ß“Bu bir aşkın hikâyesi. Birbirine yakınlaşıp her yakınlaşmada uzaklaşan. Birlikte olmayı düşlerken yalnız kalan iki insanın aşk hikâyesi. Aşkın en dibine inip tortusuyla boğuşan, kanalizasyonda çoğalan, arzulayıp doyamamanın hikâyesi. Gizem Pınar Karaboğa’nın akan cümlelerinin ardından koşarak okuyacağınız, insanlığın en karanlık, kendine bile itiraf edemediği yanlarına bakmak istemezken, bakarken kendinizi bulacağınız bir terk edilme, bir buluşma, bir ayrılma, bir aşk hikâyesi.”Yeşim Cimcoz