“bana gelirseniz şayet  hiçistanın ardındayım!  hiçistanın ardında bir yer var  hiçistanın ardında havanın damarları  toprağın en uzak yığınında açan çiçeklerden  haber getiren habercilerle doludur.   kumlar üzerinde,  şakayık miracı tepelerine yol alan  zarif atlıların toynaklarının izi var.   hiçistanın ardında istek şemsiyesi açıktır  susamışlık meltemi bir yaprağın dibine koşsun diye  yağmurun çanları çalınır   insan burada yalnızdır  ve bu yalnızlıkta  bir karaağacın gölgesi sonsuza dek akmakta.   bana gelirseniz şayet  yavaş ve yeğni gelin  yalnızlığımın ince çinisi                       çatlamasın…”