“Kelime duâ, kelime küfür, kelime büyü…” Kelimeler inkârın, imânın, isyanın, nefretin veya muhabbetin dışavurumlarıdır. Kelimelerden inşâ edilmiş gemilerimizi yaşam denilen “beldenin” limanında demirleriz bir süreliğine ve sonrasında sonsuzluğa açılırız… Sonsuzluk idrâkine sahip olmayanlar ise, demirledikleri sığ suları “yurtları” sanmak gibi bir yanılgıya kapılırlar… Mahlûkatın varlık sahnesine çıkması bir kelime ile başladı: “Kun!…” Zamanlar ve mekânlar üstü kurtuluş reçetelerini satırlarında gizleyen Kitab-ı Mübin bir kelimeyle başladı: İkrâ… Kutlu Nebi son sözlerini terennüm ederken kelimelerden örülmüş, kelimelerle taşınan emanetler bıraktı bizlere: “Sizlere iki şey bırakıyorum…” Kelimeler kimi zaman bireylerdeki değişimin alâmet-i farikası, toplumsal değişimlerin parolası, kimi zaman ise devrimlerin sloganı oldu. Hüznün, aşkın ve huzurun sembollerden ve seslerden müteşekkil kabuğu oldu. Mahkeme binasında karar, zindanda mektup, gurbette ses oldu. Ateşkesin de, cenk kararının da elçisi oldu. Günahın ve sevabın, kibrin ve tevazunun, eminliğin ve şüphenin mihmandârı oldu. Kelimeler, formel eğitim süzgecinden geçmemiş bir yazarın, medrese-i yusufiyenin ikliminde mayaladığı ve şu an elinizde tuttuğunuz eseri oldu…