Annem, ahretlik ve kardeşleri ile toplanırlar, bilhassa Yunus Emre’den ilahiler, şiirler okurlardı. O tertemiz, o saf, o büyük değerleri sezen ve benimseyen seslerin bende büyük hakkı vardır. Bir tek şiirini bile yazılı olarak görmeden duyduğum Yunus Emre aşkı onun büyük mirasıdır. Mevlana’ya da o sayede erdim. Durur dinlerdik. Bu gönülden çağrı için benim ulaşamayacağım bir yerlere gideceklermiş, hatta gitmişler sanırdım. Başka halleri de olurdu. ‘Adı güzel, kendi güzel Muhammed’e başladılar mı, şevklenir, neşelenir, nurlanırlardı. Aklımız ermezdi elbette; ama bir tohum çatlayacak, bir yerler yeşerecekmiş gibi gelirdi. Bu mısraların ve o seslerin yörüngesinde biçimlendirmeye çabaladığım rüyalar görürdüm. (Tarık Buğra)