Zonguldak havzasında kömür üretiminin tarihi 150 yılını doldurmak üzere. Dünyada ve Türkiye’de başdöndürücü değişimlerin yaşandığı bu bir buçuk asırda, sadece kömür işçisinin hak ve özgürlükleri karınca adımlarıyla gelişti. Madenci, yabancı kumpanyaları, Osmanlı paşalarını, Meşrutiyeti, I.Dünya Savaşını, Fransız İşgalini, Kurtuluş Savaşını, Cumhuriyeti, millileştirmeyi gördü. Ama hayatındaki küçük küçük iyileşmeler, bu kelimelerin değil, kendisinin eseri oldu. Savaş dendi, sanayileşme dendi, burjuva yetiştirme dendi, bedelini, mükellefiyete tabi tutularak, rızası sorulmadan ödedi. Günümüzde madenci, 150 yıl öncesine dönüşü yaşıyor. Tek farkla: Başlangıçta köylüydü, zorla madenci yapılmıştı. Artık maden işçisidir, bu defa ekonomik zorla, işsizlikle, açlık pahasına, özel sektör ocaklarında, 150 yılın bütün kazanımlarını kaybetmiş olarak kömür çıkarıyor. Baretini, iş elbisesini, iş güvenliğini, sendikasını, sözleşmesini kaybetti. Sık sık hayatını da kaybediyor. Sadece, ocağa çekilen çıplak kablonun ucundaki ampülün sarı ışığı, bu yüzyılı öncekinden ayırıyor. Bu çalışmanın mütevazi ışığı ise, çocuk emeğine, uzun işgünlerine, sarı sendikacılara, sendikacının eteğine yapışmış siyaset ve kalem erbabına tutuluyor, Dünyanın ve Türkiye’nin tarihi çinde değerlendirilen madencinin tarihi, daha çok aydınlansın diye.