“Sosyaldemokratlar” başarıya ulaştıkları ülkelerde, sosyal düzeni, ağır ağır ve muhalefette iken bile, işçi ve meslek örgütleri ile halk eğitiminden, kültür kurumlarına uzanan bir örgütlenme ağı kumak gibi demokratik yöntemlerle değiştirmeye yönelmişler; bu politikalarıyla, daha katı sosyolizme ve komünizme gereksinme bırakmamakla övünmüşlerdir. İdeolojilerini, toplumun bütün kesimleri için aynı derecede geçerli bir ahlâki ideal olarak tanımlamışlardır.”Sosyaldemokratlar”, genellikle, sermaya birikmini uygun zamanlarda sağlamış ülkelerde, “reform”larla, sınıflar arasında “uzlaşma”lar sağlayarak başarı göstermişlerdir. Bu yanları ile, bir “bölüşüm” ideolojisi olarak da nitelenmişlerdir.