“Öte dünyanın kapısındaki son fotoğraflar”
Yaşarken çok, pek çok fotoğrafı olur insanın; bazan gider objektifin karşısına yerleşir, durur, bazan içine girmeyi aklından geçirmediği bir karenin, dörtgenin sınırları arasında kalır, görüntüye eklenir, bütün fotoğrafları yanyana dizilecek olsa kişinin: Aksak düzen bir akı, bir akış, Hayat bir görünür bir kaybolur, pek çok şey oysa karanlıkta başlar, karanlıkta bitmek için, en son fotoğraf çekildiğinde: Gelir herşey, olmuş olanların ve olmuş olabileceklerin bir eksiği bir fazlası sanki onda, orada, yarın kalmış, bırakılmış bir cümle kadar belirsiz, okunur.