Dyodyo! Hiç bitmeyecek mi bütün bunlar? Sabrım tükenmeye başladı; işlerden değil, senin yüzünden! Neden buraya gelmedin ki? O tatlı dudaklarından bir öpebilseydim, bütün bu işler vız gelirdi bana. Bebeğim, bugün Warski’lerde bildiriyi tartışırken, tam orta yerinde, öyle bir ezildi ki ruhum, seni öylesine özledim ki, az kalsın çığlık çığlığa bağıracaktım. Korkarım o dostumuz şeytan -hani o Cenevre’deki, Bern’deki- bu gecelerden birinde yine kanıma girecek ve beni doğruca Doğu Garına, Dyodyo’ya, benim Dyodyo’ma Çuçya’ma benim biriik dünyama, beni kendi hayatıma geri gönderiverecek!’