Yalnızlık diye bir kavram var hayatta. Kalabalığın içinde de yalnız kalabiliyor insan, tek başına kaldığında da. En çok ise sevdiklerinin arasında yalnız kalması kaybettirir insana kendini. Sevdiklerini kaybetmek ruhu eksiltir. Yalnız olmak sıradan. Güvenmemek hayat felsefem. Canımın yanması sorun değil. Cehennemde ıstırap gibiyken her gün, yaşamaya çalışmak zor değil rol yapmayı bilene. İçimdeki çocuk kaybetmiş benliğini. Ve hepsi benim suçum. Ne yaşamayı ne yaşatmayı bildim. Sadece salıncakta sallanmak istemiştim oysaki. Annemin saçlarımı taramasını, dizlerine yatırıp geçti kızım demesini istedim. Babamın çocukluğumu korumasını, kardeşimin yarı yolda bırakıp gitmemesini istedim. Bu bir kadının feryadı değil. Bu küçük bir çocuğun duymadığı, hissedemediği sevginin feryadı. Bu aslında bir feryat da değil. Bu bir suskunluk, güvensizliğin susturulmuşluğu…