Elimden başka bir şey gelmiyordu artık. Abartıyor muydum? Bilemiyorum ki? Kim bilebilirdi ki? Bir hedefi var mıydı? Sanmıyorum. Olsa bu kadar dağınık oynamazdı. Tek şey vardı söylediği: Seni seviyorum!!! Aslına bakılırsa ne kadar hoş bir laf! Bu sözü duyduğumda kesik bir başım varmış gibi hissediyorum. Gerisini de nasıl getireceğini bilmeyen biriydi karşımdaki. Artık ezberlemiştim ne zamanlar söyleyeceğini. “Seni seviyorum”u sihirli bir değnek sanıyordu. “Özür dilerim”i de baston! Aslında ikisine de ihtiyacımız yoktu. Zaten durum böyleydi. Zaten ve fakat neden acı çekiyorduk? Bir türlü anlayamıyordum