Bu küçük çalışmanın maksadı, Osmanlılar’da bilimsel çalışmaları yönlendiren Kuramsal Çerçeveleri ve bu çerçeveleri kuran temel etmenleri belirlemektir.Osmanlı bilginleri, doğayı incelerken ve doğanın bilgisini ararken, Yaratıcı-Yaratılan İlişkisi’ni öne çıkaran ve Orta Çağ İslâm Dünyası’ndan miras alınan bir yaklaşım içerisindeydiler; kısacası onlar için önemil olan, doğada bulunan nesneleri ve bu nesnelerin neden oldukları olguları aklî bir çabayla kavramak deği, Yaratılan olarak görülen bu unsurlarla, Yaratan olarak görülen tanrı unsunu arasındaki zorunlu bağlantıları kavramaktı; böylece aslında yapmak istedikleri şey, Yaratılanlar’ın bilgisinden yaratan’ın bilgisine ulaşmak ve Müslüman İnsan’ı bu bilgiye göre yeniden temellendirmekti.