XIX. yüzyıl, Osmanlı Devleti’nin özellikle hilafet merkezi İstanbul’da ve Arapların yoğun olarak yaşadığı topraklardaki isyanlar ve darbelerle boğuştuğu ayrıca yenilik hareketlerinin en yoğun biçimde görüldüğü dönemlerden birisidir. Bu dönemde Tanzimat Fermanı, Islahat Fermanı, I. Meşrutiyet’in ilanı ve Kanun-i Esasi’nin yürürlüğe girmesiyle birlikte büyük reformlar hayata geçirilmiştir. Yaşanan tüm olumsuzluklara ve siyasi istikrarsızlıklara rağmen edebiyat alanında herhangi bir duraklama olmamış aksine yeni türler ve akımlar ortaya çıkmaya başlamış ve edebiyat alanında eskisinden daha fazla eser verilmeye başlanmıştır. Bu yüzyılda yaşamış alim ve şairlerden birisi olan Yûsuf el-Esîr de (1815-1889) pek çok Arap edebiyatı tarihçisinin Arap şiirinin çöküş dönemi olarak adlandırdığı dönem ile yeniden uyanış anlamındaki Nahḍa döneminin başlangıcında yaşamış hatta daha sonra bu hareketin öncülerinden olacak olan birçok kişiye de hocalık yapmıştır. Elinizdeki bu eserde, Yûsuf el-Esîr’in şiirlerinin yer aldığı er-Ravdu’l-Erîd adlı divanı muhteva, şekil ve üslup yönünden incelenmiş ve bu vesile ile dönemin şiir anlayışı hakkında bir fikir edinilmesine katkı sağlanmaya çalışılmıştır.