Dört mum usulca yanıyordu.Ortam çok sessizdi.İlki söz aldı:BEN BARIŞIM!Artık kimse benim ışık vermem için çabalamıyor, sanırım söneceğim.Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.İkincisi söz aldı:BEN İNANCIM! Neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor, bu yüzden daha fazla yanmama hiç gerek yok. Bir rüzgâr hafifçe esti ve onu söndürdü.Üçüncü mum sırası gelince üzgünce konuştu: BEN SEVGİYİM! Yanmaya devam etmek için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktılar ve önemimi anlamadılar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular.