Krepon kağıtlarından kocaman bir uçurtma yapmayı tasarlamıştık. Tam dört renk olacaktı. Kırmızı, yeşil, sarı ve lacivert… Gerekirse elişi kağıtlarından renkli yıldızlar kesip, yapıştıracaktık üzerine. Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. İstanbul`da oturan halamın bir bebeği olmuştu. Berat kandiline bir hafta kala, dedemle ninem onu görmeye gittiler. Oysa biz, bütün umudumuzu onlara bağlamıştık. Kandil gecesi ellerini öpüp “Kandiliniz mübarek olsun!” diyecektik. Onlar da bizim yanaklaımızı okşayıp, avucumuza hatırı sayılır bir harçlık sıkıştıracaklardı. Artık gerisi kolaydı: Ben krepon kağıtlarıyla uçurtma kamışlarını alacaktım, kadeşim de kendi parasıyla tutkal ve elişi kağıtlarını temin edecekti. Fakat şimdi, bütün umutlarımız suya düşmüştü.