“Anadil insan zihninin ana yapısıdır. İnsanın zihni bu yapı içinde şekillenir. Bu temelde anadilinden uzaklaşan insan öz zihniden de uzaklaşarak zihinsel bir boşluk yaşar. Zihinsel boşluk yaşayan insan ise kendi varoluşundan uzaklaşarak kendine yabancılaşır. Anadilini yaşamın her alanında özgürce yaşayamayan toplumların zihinsel bir karmaşa yaşamaları bundandır. Öyle ya insan bu dünyaya gözlerini açtığı an – hatta daha doğmadan önce – sevgi, ilgi, güven ve güzel olana dair ilk sözcükleri annesinin sessinden duyar. Sevgi, ilgi, güven ve annenin sıcaklığı bu sese yüklüdür. Bu yanıyla anadil sesin ruhunu oluşturur. Kişinin sonradan dilin yüklü olduğu bu sessten kopması zihninde ve ruhunda derin yaralar açar. Bu çalışmanın bir amacı da bir nebze de olsa bu yaralara merhem olmaktır.”