Rüzgar dudakları üzerinde gördüğünüz o ney,Benim sevgimin sarılı endişesidir,Acılardan delik deşik olmuş!Benim yerime,’Ney çalmayı bilmediğim için’Rüzgar çalıyor!Akşamları gözükenVe günbatımı vaktinde gördüğünüz o pembe renkli kuş daYalnızca gelir, giderVe kanatlarıyla yazar,O başka bir kuş değil!’Çünkü kuş sadece okuyor ve hiç bir şey yazmıyor’O benim, ben kendimim!Ya bir anda ‘öykü’yü yağmurlaştırıyorum,Ya da ‘düz yazı’yı günbatımı sarısına çeviriyorum,Veyahut ‘şiir’i yıldız yapıyorumKi gece geldiğindeKafanızda ışıldasın!