“Dedem savaş anılarından sonra durgunlaşır, gözleri dolar bir süre öyle kalırdı. Birinci Dünya Savaşı’nın en önemli cephesi olan Çanakkale Cephesinde de savaşmış pek çok arkadaşı gözlerinin önünde şehit olmuştu. Kimisi bacağı kopmuş bir halde bile savaşa devam etmişti son nefesini verene dek… Paramparça olan arkadaşları da ayrı bir dehşet verici görüntüydü. Acı çekiyordu anlatırken. Ama insanlara o savaşta yaşananları anlatmalıydı. Bu vatana nasıl sahip çıkıldığını, ne acılar çekil diğini, genç-yaşlı demeden nice insanların bu uğurda can verdiğini bilmeliydi herkes. Bir şekilde kendine görev edinmişti bunu.O kadar acı çekerdi ki anlatırken gözleri iri iri açılır, sesi titremeye başlar, gözlerinden akan yaşı hissetmezdi bile.” -Gülten Duman
Kitap Yorumları - (0 Yorum)