Özellikle Ârâ’ ehl el-medîne el-fâdıla ve es Siyâse el-medeniyye gibi, aidiyetinin sihhatinde şüphe bulunmayan eserleri çerçevesinde, “Tanrı-İnsan İlişkisi” etrafında yoğunlaşarak, Fârâbî’yi anlamaya çalışmaktadır. Konuyu, Tanrının varlığı, sıfatları ve evrenle ilişkisi; evrenin yapısa ve bu yapıyı oluşturan varlık katmanları; doğal ve tinsel bir varlık olarak insanın yapısı, metafizik kaderi, başarıları ve fizikötesi varlık alanıyla ilişkisi; vahiy ve peygamberlik; din ile felsefe; ideal toplum ve ideal insan gibi, birbirinin uzantısı niteliğinde olan başlıklar altında tasvir ve tahlil etmektedir. Bu muhtevasıyla eser, yazarın, Fârâbi’ye duyuduğu yaklaşık on yıllık ilginin bir ürünü olarak ortaya çıkmıştır.