Osmanlı devletinin karşılaştığı en büyük tehlike 16. Ve 17. Yüzyıllarda, köylüler ve elitler değil, eşkıyalardı. Osmanlılar, köylüleri ve dönüşümü olarak görevlendirdikleri elitleri devlete bağımlı kılarak isyan etmelerini engelliyordu. Bu arada işsiz kalan paralı askerler ve levendler eşkıya topluluklarına dönüşüyor, uzun pazarlıklar sonucunda devlet sistemine dahil ediliyordu. Osmanlı İmparatorluğunun merkezileşme sürece Batı Avrupa’daki merkezileşme tazlarından farklı, ancak onlara karşılaştırabilecek yeni bir merkezileşmedir. Bu farklılık, imparatorluktaki devlet-toplum ilişkileriyle ilgili iki unsurun, toplumsal yapı ile yatmaktadır.