Düşünce anladım,düştüğümde beni yine en iyi benim kaldıracağımı.“Uyan,” dedim. Hayata, çabaya, gerçeklere veyaşadığın zamana uyan. “Neden?” diye sor kendine.“Neden buradayım? Amacım ne?”“Çabanı, gençliğini, yeteneklerini umursa ve en çok da kendini,” dedim, anlamadı kendim.Eğer uyansaydım, uyandırabilseydim zihnimi, yüreğimi…Belki o zaman anlardım teşekkürünyüreğimin dibinde oturması gerektiğini.Kalabalığından taşan zihnimi doldurmasaydımbu kadar düşünce ile, nefes alır mıydı umutlar vedirenir miydim kendime?Yeniden başlayabilseydim eğer,yapar mıydım aynı hataları aynı serkeşlikle?