Bütün Atlar Kaybetmeye Koşar’da, şarapçıların, fahişelerin, işçilerin, günlük yaşayanların, katillerin, hırsızların, arsızların azizi Charles Bukowski’nin sekiz öyküsü yer alıyor. Daima bir işsiz, bir iş arayan, aramayan, iş sahibi olan ya da işten ayrılan, keyfi işgüzar aynasızlar tarafından bozulan, 200 ya da 50 kilo, iki ya da üç kişi, bulduğu geçici işlerde emeği sömürülen, dayak yiyen ya da çene dağıtan, gezgin ya da yerleşik olsun, Bukowski’nin dünyasında bütün atlar kaybetmeye koşuyor. Kaybetmek bu evrende -ki bu, yaşadığımız evrendir- sadece mağlup olmak değil, kendini kazanmak/kaybetmek ikiliğinin, yarışmalar dünyasının, yalan rejiminin dışında konumlandırmaktır. Schultheiss’ın çalışması, bu tekinsiz evrene giriş için kompozisyonları, mekân tasarımları, öykü zamanına uygun çalışılmış maddi kültür öğeleri, Bukowski jest setini doğru okuması gibi pek çok “hakiki” anahtar vadediyor ama tıpkı Bukowski’nin sözcükleri gibi, Schultheiss’ın çizgileri de ne bir çıkış kapısını işaret ediyor, ne de genelgeçer ahlak eleştirisinden yeni bir ahlaki kodlamaya varıyor. Netsiz mekânlarda yalnızlığın ağır inşası içinde, başkasına sevgiyle ya da öfkeyle ama her nasılsa ulaşmaya çalışan sonuna kadar ölümlü ve zaaflı tüm karakterleriyle aslında hayatın kenarlarına, kıyılarına, yazgılarını sırtlarında taşıyanlara yakından bakmayı öneren Bütün Atlar Kaybetmeye Koşar, ilk basımından sekiz yıl sonraki yeni baskısıyla okurla yeniden buluşuyor.