Hani el ele, göz göze, bir yastıkta, hiç konuşmadan anlaşacak ve birlikte yaşlanacaktık BİZ? Çocuklarımızı beraber büyütecektik! Hani hastalıkta ve sağlıkta, iyi ve kötü günde bir olacaktık? Hani bumburuşuk iki ihtiyar olduğumuzda bir koltukta diz dize oturup sessizce, konuşmadan anlaşacak tık?   Hani torunlarımızı bekleyecektik bayramlarda? Hani emekliliğimizde bir sahil kasabasına yerleşecektik? Hani bastonlarımızı tokuşturacak, takma dişlerimizi saklayacaktık birbirimizden?  Olmadı.  Beceremedik evliliği.  Tüh bize!  Yazıklar olsun bizim kalıbımıza!  Bu saatten sonra nedenlerini ve niçinlerini tartışmanın bir anlamı yok. Bitti gitti. Kimse haklı değil ya da kimse suçsuz değil!   Ne demiş atalarımız, tek el Şaplamaz!   Mutlaka benim de hatalarım, bir takım eksikliklerim olmuştur bu evliliğe ve yaşadığım insana karşı. Ben de sütten çıkma ak kaşığım demiyorum, diyemiyorum.   Sonuç ortada. Başarısız olduk ikimiz de.   Tek gerçek bu!   BİZ olamadık!