Bir insanın hayatının zor dönemlerine tanıklık etmek yeterince ağırken, Hulusi Armağan Yıldırım, sayısız çocuğun zor zamanlarına tanıklığı mükemmel bir tecrübeyle aktarmış. Yetiştirme Yurtlarının bilinmeyen dünyasını bize kendi tanıklığı ile açan ve ilham veren yazara ne kadar teşekkür etsek az. Bize bizim çocuklarımızı anlatırken zaman zaman gözlerimiz yaşarsa da umutlu olmayı asla terk etmememiz gerektiğini de gösteriyor. “Zor Çiçekler” kitabının devamı niteliğindeki bu eseri okumak, yalnız bıraktığımız çocuklarımıza karşı ödevimiz bence. Her iki kitaptan da öğreneceğimiz çok şey var. Öğretmenler, öğrenciler, anneler, babalar, anne baba olmak isteyenler muhakkak okumalı bu kitabı.