O şeyi ki, içimden koparıp attım, kendi içimde huzur buldum.
Gözüm peşi sıra bile bakmadı, içim çok zengindi, hemen boşluğu doldurdu.

Boşluklar dolmadığı zaman, insan azıcık olsa kaybettiği için teessüf ediyor.

O şey için teessüf ediyordu,onu atmağa bile değmez.
İnsan bir şeyden tam anlamıyla vazgeçmediği zaman, boşluğun yeri hemen belli oluyor.

Dolmayan boşluklar, yaşamda çelişkiler oluşturuyor…