Bazen seninde en az benim kadar yalnız olduğunu biliyorum. Kimi zaman sıkıyor hayat seni. Acılar canını acıtıyor. Hüzün doldurunca yüreğini çekip gitmek, her şeyin tersini yapmak istiyorsun ama hiç bir şey istediğin gibi olmuyor, değil mi? Bende öyleyim; yalnız ve kederli. Karanlıktan korkar gibi sığındığım ellerin yok şimdi. Işığı söndü odamın, perdeleri boş yere açık bırakmışım, ay ışığı da yok. Üşüyorum, bakışlarınla ısındığım geceler yok. “Beklemek kavuşmanın bir parçasıdır”, demiştin. “Bekle biraz.” Bekliyorum. Bir insan ne kadar bekleyebiliyorsa seni o kadar bekleyeceğim. Sensiz hiçbir şeyin anlamı yok. Hiçbir şey senin verdiği huzuru veremiyor. Hiçbir anlamı yok; evin, arabanın, eşyaların, pahalı giysilerin. Meğerki insan çok sevdiğini kaybedince içinde hiç kapanmayacak bir yarayla baş başa kalıyormuş. Ne zaman geleceksin sevgili? Ne zaman?