Tanrının öldürüldüğü bir cinayet mahallinde olan bitenleri acımasızca söze dökmüştü Nietzsche. En yüce değerleri bile yoksaymış, güç istemini biricik doğru saymış, insanla yetinmeyip üstinsan’a yönelmiş, olanaklı tek ufuk olarak bengi dönüşü göstermişti. Nietzsche’den sonra hiçbir şey eskisi gibi olamazdı, olmadı da. Heidegger artık yeryüzünde duyulmayanı, unutulmuş olanı anımsamak için durmadan varlığa duyulan özlemin kol gezdiği geçit vermez ağaçlarla kaplı ormanlarda varlığın çobanı olarak, ola ki bir başkasının bir daha yürümeyeceği sapa düşünme yolları açtı.