Kimileyin hüzün tek başına konuşurKimse görmeden kimse duymadanIssızlıkta kime yakardığını bilmeden umarsızlıklaDağlara, denizlere, ıhlamur ağaçlarına bakarkenMaviye toprağa yeşile boyarken gözleriniNe kağıt ister ne kalemKimileyin hüzün tek başına konuşurTek başına yalnızlığın hırçın ezgisindeGözlerini bu kocman dünyaya dikerAcıyan kırılmış bakışlarla bakar yüzeysel sevinçlere’