“Evin yolunu tutarken içimin boşaldığını hissediyordum. İçim adeta bomboştu. Kof, çürük ceviz gibi bir şeydim. Başımı gökyüzüne kaldırdım yıldızların eşliğinde boşluğumu doldurmak için gülmeye başladım. Kahkahalarım, her nefes alışımda artıyordu. Öyle sesli gülüyordum ki sokak köpeklerini güzel uykularından uyandırdım. Onlardan özür diledim. Adımlarımı saymayı bıraktım.”