“Ellerini cebine soktu. Bir süre bekleyip etrafta birilerinin olmadığından emin olduktan sonra cebinden ölü kaplumbağa yavrusunu çıkardı. Kaplumbağanın eti kurumaya başlayalı uzun zaman olmuştu. Ramelan, güneş batınca, kimseler görmeden, onu cebinden çıkarıyor ve hala yaşıyormuş gibi avucunda sıkmadan özenle tutuyordu. Bir an, her şeyi unutup avuçlarına baktı ilgiyle, sonra kaplumbağa yavrusuna doğru eğilip usulca fısıldadı.  Kabuğu bir iki kez tıklattıktan sonra, bir sihiri bekliyor gibi, dikkat kesilerek uzun uzun baktı elindekine. Her gece aynı şeyi yapıyordu. Kavanozun dibinde kıvrıldı, kaplumbağayı göğsünün üstüne koydu. Hayatındaki iki gerçeğe takılıp kaldı gözleri, kavanozun dibindeki diğer cücelere ve ölü kaplumbağa yavrusuna.”Siya’nın Hayal Perdesi adlı öyküden.