Putlaşan ve putlaşmalarına “dava” kılıfı giydiren birtakım şefler, önderler, başkanlar..! Büyük “dava adamları”, liderler..!Herkesin kendilerine muhtaç; kendilerinin kimseye ihtiyacı olmadığına inanan; herkesten hürmet, minnet ve şükran duygusu bekleyen ve her biri bir psikiyatrik olgudan başka bir anlam ifade etmeyen birtakım üst yöneticiler… Makamlarına kimsenin oturmaya cesaret edemediği.. İnsanların kendileri için ayakta dikilmesinden hoşlanan; önlerinde saf saf toplanmış kitleleri seyretmekten büyük haz duyanlar.. Yerlerine, makamlarına hatta kullandıkları eşyaya bile hürmet edilenler..! Bunlar, kendine yer ayırtmayan, boş bulduğu yerde oturan, kendisi için kimsenin ayağa kalkmasına müsaade etmeyen, kendini alkışlatmayan, tezahürat yaptırmayan; pazardan alışverişini kendisi yapan, aldıklarını başkasına taşıtmayan; kendisine “efendimiz” diye hitap edilmesine bile razı olmayan o kutlu Peygambere pek benzemezler.. O Peygamber ki, mütevazi kişiliği, tavırları ve insanlığı ile muhteşemdi. Ve O, sadece kendisine inananlar için değil, inanmayanlar için de bir güven abidesiydi.Onu öldürmeye karar veren düşmanları, katiller için toplanan ödülü, güvenilecek başka bir kimseyi bulamadıkları için O’na emanet etmişlerdi. Ancak böylesi hasletler, “büyük kurtarıcı”, “büyük dava adamı” olan liderlere pek uygun düşmez. Çünkü, bu büyük liderler ve onların etrafında toplananlar, bu hasletleri, “sıradanlık” ve bir lidere yakışmayacak davranışlar olarak görürler.