Çok uzun bir çizgi film gibi geldi bana. Sonu bir çeşit ‘vasatın iktidarı’ ile biten ve hatalarını sürekli tekrarlayan bir insanlık tarihi karikatürü çiziliyor sanki her anlamıyla. Ancal ikinci kitaptaki akademik-bilimsel kurgu, kitabın iç işleyişi açısından bir yere oturuyor olsa da bir süre sonra dipnotları okuması güç ve sıkıcı bir hal alıyor. Okurken bir yandan Edgar Allen Poe metinleri geldi aklıma; tabii ondaki bilime olan inancın tam tersine bir inançsızlık ve sinizmle. Bu anlamda en azından döneminin ruh halini iyi yansıtan bir roman diyebiliriz.