Birbirinden çok uzakta,ama yine de birbirine çok benzeyen tarlalardan sökülüp gelen insanların ayak sesleri kentin içine yavaş yavaş dağılır.Basılan zemin farklı,geniş ve karmaşıktır.KENT’tir çünkü.Umutla tedirginliğin katık edilişini kent zevkle ama kayıtsızlıkla izler,kolları ve gövdesi genişler ve göğsünü yeni meraklara açarak onların düş dünyalarına girer,ezer,yoğurur onları.Benim Sinemalarım,kentin tedirgin edici kucağına oturmuş insanların gündelik yaşamından kesitleri sevgiyle gözleyen,fotoğraflarını çekercesine derin soluklarla izleyen usta bir kalemin,çağına tanık olmuştur.Füruzan’ın insanları,bu kentin gösterdiği umut fotoğraflarında da sessizce yer alırlar.Varoşlara yerleşmenin acılarını,gelgitlerini duyarlılıkla yaşayan ve onun devamını sağlayan birer parçadırlar artık.Her biri kendi öyküsü içinde güçlü ve anlamlı birer nokta olatak görünür,kaybolurlar.