Osmanlı toplumunda, sosyal, ekonomik, askeri ve idari sistemlerin bütünü, büyük ölçüde toprak ekonomisine dayanıyordu. Sürekli mücadele halinde bulunan ve bu sebeple de askeri teşkilat dinamizmine sahip imparatorluğun gelir kaynakları toprak ve bu kaynakları harekete geçiren organize unsur köylü-çiftçi idi. Devlet toprağın verim kapasitesini yüksek tutmak, vergi toplanmasını kolaylaştırmak, ülkenin miri toprak kapasitesini ve yatay-dikey sosyal değişimleri yakından takip etmek için toprağı, işletme bütünleri şeklinde organize etmiş bulunuyordu. Miri hukukun orijinal karakteri çiftçiyi, bir taraftan sürekli-irsi intikalle kiracılıktan toprağın gerçek sahibi haline getirirken; diğer yandan üç yıldan fazla boş bırakmasına imkan tanımıyordu.Bu araştırma, Osmanlı toprak sisteminin incelenmesiyle sınırlıdır. Bunun için önce İslami Esaslara Göre Toprak Mülkiyeti incelenmiş, daha sonra da Osmanlı Toprak Sistemi, özellikle de Miri Toprak Hukuku araştırılmıştır. 6 asırlık bir devletin toprak sisteminin, sürekli değişime uğrayacağı bir gerçektir. O halde bu araştırmadan elde edilen sonuçlar, Osmanlı Toprak Sistemi’nin genel karakteristik özelliklerini verdiği ölçüde görevini yapmış olacaktır.